Aankomst in Madagascar/ eerste werkweken

Lieve allemaal,

Het is even geleden dat jullie iets van mij gehoord hebben.
En ik kan een hele opsomming geven van mogelijke redenen hiervoor. Maar dat ga ik niet doen.
Zolang jullie niets van me horen (uitgezonderd gedeelde berichten van Mercy Ships op Facebook), heb ik het gewoon druk of lukt het me niet om me er toe te zetten een blog te schrijven.
Aangezien ik met ruim 400 anderen op het schip verblijf is er altijd wel iets te doen. En zolang ik niets doe, heb ik ook niets om over te schrijven :)
Maar aangezien het inmiddels 7 week geleden is dat jullie iets van me gehoord hebben en ik 2 week terug al begonnen ben met de eerste notities, heb ik me nu teruggetrokken in m’n cabin om een stukje te schrijven, zodat jullie weer een beetje op de hoogte zijn van de dingen die ik meemaak.
Na een dag of 10 op zee te hebben doorgebracht zijn we zondagochtend 30 augustus aangekomen in de haven van Toamasina.
Hier werden we verwelkomd door de reeds in het land aanwezig crew en een groep daycrew van vorig jaar. Voordat het schip kon aanmeren in de haven moest het 180 graden gedraaid worden. Het aanmeren in de haven kostte de nodige tijd. Het is uiteraard gewenst dat het schip de komende maanden zo stabiel mogelijk ligt. Dus we liggen aan een hele rij touwen aan de kade vast en met 2 ankers, aangezien het schip langer is dan de kade.
Nadat immigratie aan boord was geweest voor het stempelen van onze paspoorten, kregen we toestemming om het schip af te gaan.
Bezoek gebracht aan de Hope Center. Daar een uitgebreide rondleiding gehad. Aangezien er voor deze Field Service best een en ander is gewijzigd ten opzichte van vorig jaar, is er ook in de Hope Center een en ander aangepast. De Hope Center is gevestigd in het lokale ziekenhuis van Toamasina en wordt gebruikt voor de opvang van patiënten voor en/of na hun operatie. Daarnaast is de Dental Clinic hier ondergebracht.
Verder worden er dit jaar tijdens de hele Field Services VVF-patiënten geopereerd. Deze patiënten zullen ongeveer een week  in het ziekenhuis op het schip verblijf en daarna worden ondergebracht in de OBF-Clinic, gevestigd in hetzelfde gebouw als de Hope Center. De OBF-Clinic zal aan het eind van de Field Service worden overgedragen/ overgenomen door “Freedom from Fistula”. Hiervoor worden ook lokale artsen en verpleegkundigen getraind.
Daarnaast wordt er een Ponsetti-training (behandeling van klompvoeten middels gips) gegeven, Biomed-training (gericht op reparatie van medisch apparatuur).
Ook is er een team actief dat zich richt op de verbetering van de medische zorg die er in het land is. Hierbij valt te denken aan het belang van het controleren van saturatie  peroperatief en gebruik van de WHO (World Health Organization)- checklist.

Gedurende de tijd dat het schip in Durban lag en tijdens de sail was het screeningsteam al hard aan het werk in Madagascar. In de hoofdstad, Antananarivo, werden al screeningsdagen  gehouden, zodat er bij aankomst van het schip al een grote groep potentiële patiënten was geselecteerd.
Tijdens onze eerste week in Madagascar is een deel van deze patiënten gezien door de chirurgen en waar mogelijk gepland voor een operatie. Daarnaast is een aantal patiënten die het afgelopen jaar zijn geopereerd terug geweest voor controle. Waar nodig kan dan een vervolg operatie gepland worden.

Met de aankomst in Madagascar en de start van het “echte” werk is ook de hoeveelheid crew verdubbeld. Van een cabin met 3 meiden, zijn we nu met z’n 6-en. Das even wennen. Maar nu we eenmaal aant werk zijn en allemaal verschillende diensten draaien gaat het prima. De 3 verpleegkundigen die er bij gekomen zijn blijven, net als ik, ook de hele Field Service.

Maandag 31 augustus begonnen met het opzetten van het ziekenhuis. Tijdens de sail hebben we de eerste laag vuil al verwijderd, maar daarmee is de OK nog lang niet schoon. Dus een aantal dagen flink aan het schoonmaken. Al het inventaris uitzoeken en herverdelen, apparatuur schoonmaken en checken. Instrumentarium controleren, sets opmaken en steriliseren.
Na 4 dagen ziet het er weer uit als een echte OK. De vrijdag was gevuld met educatie. Veiligheid, brandpreventie, ontruiming, uitleg m.b.t. specifiek apparatuur etc. Gevoelsmatig een lange, slopende dag. Valt niet mee om de hele dag stil te zitten in een koude OK en geconcentreerd te luisteren. En dan ook nog eens allemaal in het Engels. ’s Avonds uit eten geweest met (bijna) alle collega’s. Goed om elkaar wat beter te leren kennen voordat we met het echte werk beginnen.
Zaterdag meegeholpen met het reorganiseren van de apotheek. Toch ook wel essentieel voor het kunnen draaien van een ziekenhuis.
De zondag om bij te komen van het harde werken. Maandag 7 september de puntjes op de “i” gezet. Alles nogmaals schoongemaakt en gecheckt.
Dinsdag 8 september was het dan zover. Eindelijk mogen doen waarvoor ik gekomen ben.
De eerste patiënten waren maandag opgenomen en konden dinsdag geopereerd worden. Een rustige start. Dinsdag begonnen met 2 operatiekamers, beide een klein aantal patiënten. Woensdag 3 operatiekamers operationeel. De eerste week is rustig verlopen met relatief korte, rustige dagen. Afgelopen week gedraaid met 4 operatiekamers en goed gevulde dagen. Het is anders werken dan ik in Nederland gewend ben.
Misschien minder efficiënt en productief, maar voor onze patiënten zo ingrijpend en levens veranderend. En dat met teamleden van over de hele wereld. Het is en blijft een voorrecht hier deel van uit te mogen maken.
De eerste 2 week voornamelijk bij algemene chirurgie gestaan. Veel liesbreuken verholpen en gezwellen verwijderd. Met de start van het ziekenhuis starten ook onze bereikbare diensten. Wat voor de OK inhoudt dat we een pieper op zak hebben, voor het geval er een spoedoperatie uitgevoerd moet worden. Dit komt gelukkig maar zelden voor en dat vertellen we ook iedereen die komt.
Afgelopen vrijdag had ik dienst, tot zaterdagmorgen 8.00 uur. Als je dan in alle vroegte wordt gewekt door die pieper is dat wel even schrikken. Helaas voor mijn kamergenoten ben ik niet de enige die daar wakker van is geworden. De enige informatie die je vervolgens krijgt is dat er een patiënt opnieuw op tafel moet. Aangezien ik zo ongeveer in het ziekenhuis woon, sta je binnen 2 minuten op de OK. Gelukkig volgde daar de rest van de info. Nabloeding van een cleft palate. En dan ben je dus van half 6 tot een uur of 9 aant werk. En dat op je “vrije” zaterdag. Daarna maar eens rustig ontbijten, lunch klaarmaken en het weekend kan beginnen.
Even de stad in geweest. Relaxen aan het zwembad. En voor de rest vooral niets doen.
Helaas is zo’n weekend altijd snel voorbij.
De afgelopen 3 week een paar dagen bij plastische chirurgie gestaan. Vooral brandwonden.
Daarnaast maxilo-faciale chirurgie (aangezichtschirurgie) gedaan. Mandibulectomie, parotistumor, schildklieren etc. Leuke afwisseling.

Woensdag 23 september een rondleiding gehad door de machinekamer. Eén van de Nederlanders aan boord werkt daar en heeft ons als Nederlanders uitgebreid rondgeleid en uitleg gegeven. Indrukwekkend om te zien hoe een en ander functioneert en aangestuurd wordt.
Ook deze woensdag had ik de pieper op zak, vanwege bereikbare dienst. Tegen een uur of 9 ging deze af en mocht ik weer met spoed naar de OK. Nabloeding van een Max-fax patiënt. 3 chirurgen en 3 anesthesisten in de OK, 4 OK-assistenten, verpleegkundige van de afdeling en een vertaler. Intubatie was niet mogelijk dus spoed tracheostomie gedaan onder lokaal. Daarna patiënt onder narcose gebracht en bloeding gestelpt. Op zo’n moment giert de adrenaline door je lijf en is het een kwestie van snel en adequaat handelen. Ondanks dat je dan met mensen van diverse culturen (USA, Duitsland, Zuid-Afrika, U.K., Nieuw-Zeeland, Noorwegen en Nederland) met verschillende gewoontes en achtergronden moet samenwerken gaat dat prima.

Naast werk is er gelukkig ook tijd voor ontspanning. Af en toe is er een “verplicht” lang weekend. De Academy en de OK is dan gesloten. Alles draait op weekenddiensten. Met een gezellige groep het schip dit weekend maar eens verlaten en onze vrije dagen doorgebracht in “Palmarium”. Palmarium is een eiland met een prachtige natuur en loslopende lemurs. We hadden met een groep van 5 plannen gemaakt, maar zaten uiteindelijk met een groep van ruim 30 op de boot naar Palmarium.
Vanaf het schip waren er meerdere groepen die daar een plekje gereserveerd hadden. Om er te komen hadden we een boottocht van ruim 3 uur voor de boeg, over het kanaal. Bij aankomst bleken ze niet voldoende ruimte te hebben voor deze hele groep, maar met overleg met de naastgelegen accommodaties op de naastgelegen eilandjes heeft uiteindelijk iedereen een plekje gekregen.
Met onze groep van 5 zaten we bij elkaar op een van de andere eilandjes. Heerlijk rustig. Genoten van de natuur, zwemmen in het meer, kajakken en vooral relaxen. Al met al een super weekend gehad.

Op dit moment is het nog winter in Madagascar. Hierdoor regent het geregeld en is het niet altijd even warm (lees: heet). Maar best aangenaam weer om een en ander te ondernemen. Voor hardlopen is het om half 6 ’s ochtends wel al te warm en ’s avonds is het te donker. Maar gelukkig hebben we een zwembad aan boord. Dus probeer ik om 6 uur ’s ochtends baantjes te trekken. Meestal heb ik op dat tijdstip het zwembad voor mezelf. Heerlijk!

Inmiddels heb ik al weer een en ander beleefd hier, maar dat houden jullie tegoed.

Reacties zijn altijd welkom, evenals mailtjes, app-jes en post.