Haingo, Lalao en Fifaliana

Lieve allemaal,

Hierbij eindelijk weer een update vanuit Madagaskar.
Allereerst bedankt voor al jullie lieve reacties op mijn vorige blog en via facebook.
Bedankt ook voor alle berichtjes rondom mijn verjaardag. Hartverwarmend.
De afgelopen weken is er weer veel gebeurd. Eigenlijk is het nooit echt rustig hier.
We werken toe naar het einde van de Field Service en er zijn nog zoveel patiënten die we graag willen helpen. Voor mij de laatste 3 weken vooral schildklieren, liesbreuken, lipomen (formaat tennisbal of groter) en schisis-operaties.
Blijft bijzonder om met een team, bestaande uit leden van verschillende culturen en achtergronden, samen te werken. En helemaal bijzonder om de resultaten van onze operaties te zien.

Wil nog graag 3 patiënten verhalen met jullie delen.
Allereerst Haingo. Sommigen zullen al foto’s van haar op facebook hebben gezien. Haingo is geboren met een dubbelzijdige gespleten lip.
In een klein geïsoleerd dorpje in Madagaskar beviel Viviaby van haar 4e kindje. Haingo. Toen Haingo ter wereld kwam was de verloskundige geshockeerd. Het kleine meisje had zowel een gespleten lip als gehemelte. In hun kleine dorpje had niemand dit ooit eerder gezien. Viviaby’s echtgenoot keurde hun dochter meteen af. Dit zal wel uit jouw familie komen, zei hij. In mijn familie hebben we geen baby’s als haar. Het was bijna onmogelijk om Haingo te voeden. Door haar gespleten gehemelte was het onmogelijk voor haar om te zuigen. Ze kreeg amper voeding binnen en begon gewicht te verliezen. Ze had altijd honger en huilde veel, zowel overdag als ’s nachts. De echtgenoot van Viviaby zei, “It’s not going to survive, so you’d better kill it anyway!” Voor Viviaby was dit onmogelijk. Ik zal voor haar blijven zorgen. Met veel zorg en moeite probeerde ze haar dochter te voeden. Maar wat ze ook probeerde, Haingo bleef gewicht verliezen. Van haar omgeving  kreeg ze geen steun. Iedereen reageerde wreed en achterdochtig op Haingo en haar moeder. De enige die medelijden met Haingo had, was Flavien, de broer van haar vader.
De eerste ontmoeting van Haingo en haar moeder met Mercy Ships was de dag dat 2 vrouwen langs hun dorp kwamen. Zij waren aan boord van het schip geweest, beiden geopereerd en volledig hersteld van hun fistels (incontinentie na een zware bevalling). Zij vertelden hun verhaal aan  iedereen die ze tegenkwamen. Deze vrouwen hoorden het verhaal van Haingo. Ze vertelden Viviaby, “er is gratis behandeling in Tamatave, je moet je baby daar naar toe brengen, zij kunnen haar helpen. Toen ze via de radio hoorden van de Mercy Ships screening in Manakara, verliet Viviaby, vol hoop, samen met Haingo het dorp, op naar de screening.
Bij aankomst op de screening was voor het screeningsteam duidelijk dat er zo snel mogelijk geholpen en gehandeld moest worden. De zeven maanden oude Haingo, volledig ondervoed, woog slechts 2,2 kg. Gezien haar lichamelijke conditie moest ze eerst gevoed worden en groeien, voordat een operatie  veilig uitgevoerd zou kunnen worden.
De dag na de screening is Viviaby samen met Haingo en het screeningsteam door de MAF (Mission Aviation Fellowship) naar Tamatave gevlogen, waarna ze aan boord van het schip gekomen zijn.
Middels het Infant Feeding Program is Haingo van een hongerige, zwaar ondervoede baby veranderd in een vrolijke, goed gevoede baby. Vervolgens eerst geopereerd aan haar gespleten lip en een paar maanden later (waarin ze gelukkig nog weer aangekomen is) ook aan haar gespleten gehemelte.
Zo bijzonder om het verschil te zien. Een kleine, zwaar ondervoede baby, vel over been en vervolgens een vrolijke blije, goed gevoede baby en een gelukkige moeder.

En dan Lalao. Samen met haar man en 5 van hun 6 kinderen woont ze in een kleine 1-kamer woning.
Haar man werkt in de rijstvelden en om het hoofd boven water te houden werkte Lalao in een klein lokaal restaurant. 13 jaar terug ontdekte ze een tumor in haar hals. Geld voor een doktersbezoek is er niet dus hier moest ze maar mee zien te leven. Aangezien de tumor groeide in omvang bedekte ze haar hals met een sjaal. Haar baas vond dit niet goed voor zijn klanten dus hij ontsloeg haar.
Om toch geld te verdienen voor haar gezin waste ze kleding voor anderen en hielp ze het zware werk in de rijstvelden. Hiermee verdiende ze nog geen dollar per dag.
De tumor in haar hals bleef groeien en maakte haar angstig. Daarnaast werd ook het ademhalen vooral ’s nacht problematisch. Plat liggen was onmogelijk geworden en iedere nacht werd ze 2 a 3 keer benauwd wakker.
Een vriend van haar hoorde dat Mercy Ships mogelijke patiënten screende en dacht dat zij ook geholpen zou kunnen worden.
Ze kwam door de pre-screening heen en moest de daaropvolgende 6 maanden eens per maand naar het schip komen om haar bloed te laten controleren.
Voor haar laatste reis naar het schip verkocht ze haar laatste 4 kippen zodat ze een buskaartje kon kopen.
Eindelijk brak de dag van haar operatie aan. Haar schildklier werd verwijderd, de zwelling in haar hals was weg en Lalao is blij en dankbaar dat ze haar sjaal niet meer hoeft te dragen en dat ze weer geaccepteerd wordt door de mensen in haar dorp.
“I feel really free!” Lalao declared. “ I don’t need that scarf any more. I will give it to my mother!”

En tot slot Fifaliana. Eén van onze ortho-patiëntjes. Na ruim 6 maanden is ze eindelijk terug naar huis.
9 jaar oud is, al zou je dat zeker gezien haar geringe lengte niet zeggen. Toen ze leerde lopen viel ze zo vaak dat haar benen begonnen te vervormen, aldus haar moeder. Naarmate ze ouder werd, werd lopen steeds moeilijker voor haar. Haar moeder droeg haar naar school omdat het bijna onmogelijk was om de wandeling van een half uur te maken. Op school was ze eenzaam omdat ze niet met de andere kinderen kon spelen. Haar moeder hoorde een bericht over Mercy Ships op de televisie. Ze zag het verhaal van een ortho-patiëntje van afgelopen jaar, dat na een operatie weer 2 rechte benen heeft  en zonder problemen kan lopen. Dat wilde zij ook graag voor haar dochter. Moeder en dochter bezochten de screening en kwamen naar het schip voor verder onderzoek. Vervolgens werd er een operatie gepland. Een osteotomie van beide boven- en onderbenen, gefixeerd met diverse k-draden en vervolgens weken in het gips. Hierna nog maanden van fysiotherapie en dragen van braces. Ze heeft opnieuw moeten leren lopen, spieren moeten trainen maar Fifaliana zette door. En het resultaat mag er zijn. Na 6 maanden is ze terug naar huis. Haar benen recht en sterk genoeg om haar te dragen. Ze kan terug naar school en spelen met haar klasgenootjes.

En zo zijn er zoveel patiënten, allemaal met hun eigen verhaal. Van screening tot opname, operatie en ontslag zijn er vele vrijwilligers, overal vandaan, betrokken bij het gehele proces. Het is en blijft bijzonder om daar deel van uit te maken.

Verder proberen we hier af en toe iets van de omgeving te zien. Een dagje naar Prune Island (klein eilandje een uurtje varen hier vandaan. Lekker relaxen in je hangmat, snorkelen in het heldere water met prachtig koraal en prachtige vissen.
Hiken in het  regenwoud. Lemurs en andere dieren spotten. Rondleiding door de palmplantage.
Zal een aantal foto’s toevoegen zodat jullie een klein beetje een idee krijgen van wat er te zien is in Madagaskar.

En tot slot hebben we de eerste editie gehad van de OR olympics. Een sportieve strijd op het dock om de eerste plaats. Allerlei bekende spelletjes. Wedstrijdje op een driewieler, eierrace met passion fruit ipv eieren, 3-benen race, ballontrappen, kokosnoot werpen etc. We weten ons prima te vermaken.

 Mogelijk dat er nog een laatste update komt vanuit Madagaskar, maar ik beloof niets. De tijd vliegt voorbij. Woensdag 1 juni zal ik in de loop van de ochtend op Schiphol landen.